27 Δεκεμβρίου 2007

Η κυρία Βικτόρια
Το σπίτι είχε γεμίσει με κόσμο. Όλοι παλιοί γνώριμοι. Γερασμένοι πια, αλλά γνώριμοι. Κάπου τους είχες ξαναδεί. Στην μέση του σαλονιού, η κυρία Βικτόρια με την γαλήνη που πάντα θυμόμουν, είχε αφήσει τον κόσμο αυτό και ταξίδευε προς τον δικό της παράδεισο.

Πόσο θα μου λείψει. Η κυρία Βικτόρια. Η δασκάλα μου. Η δασκάλα μας. Τι ωραία τα ανέμελα εκείνα χρόνια. Έφηβες γεμάτες πάθος για ζωή, αλλά εγκλωβισμένες μέσα στα στενά περιθώρια του Farley, πιστεύαμε ότι πιο πέρα ήταν ο παράδεισος. Μικρή θυμάμαι είχα πάει μία φορά στο Λονδίνο. Έλεγα για χρόνια τι είχα δει, σε όλη την παρέα. Ήμουν η κοσμογυρισμένη. Οι άλλες δεν είχα πάει ποτέ πιο πέρα από το Salisbury.

Η παρέα. Η σχολική παρέα. Που σήμερα ήρθε εδώ για να χαιρετήσει την κυρία Βικτόρια. Ένα τσούρμο από γερασμένες κυρίες, που προσπαθούν με λίγο κραγιόν και μπόλικο μέϊκ-απ να ξεγελάσουν τον χρόνο. Ένα τσούρμο από ζαρωμένους κυρίους, που πριν χρόνια πυρπολούσαν τις καρδίες μας.

-Άννα! Γλυκιά μου Άννα….έχω 35 χρόνια να σε δω, και είσαι η μόνη που μπορώ να αναγνωρίσω εδώ μέσα. Ο χρόνος γλυκιά μου ήταν πολύ καλός μαζί σου.

-Εύα!!! Εύα εσύ…..δεν περίμενα ότι θα σε έβλεπα ποτέ. Από την ώρα που ήρθα προσπαθώ να βρω εσένα, την Μάρθα ή την Νάντια. Στο τέλος είπα ότι δεν θα μάθατε για την κηδεία ή δεν θα μπορούσατε να έρθετε.

-Η Μάρθα και η Νάντια είναι στον κήπο. Για την Μάρθα δεν είναι εύκολο να κινείτε σε τόσο κόσμο και είπαμε να βγούμε στον κήπο. Έλα πάμε …σε περιμένουν.

Η Εύα τράβηξε την Άννα με τόση δύναμη που παραλίγο να της πέσει το ποτήρι με το χυμό από το χέρι. Άρχισαν ένα ξέφρενο σλάλομ ανάμεσα στον κόσμο που είχε αρχίσει να μαζεύεται σε όλο το σπίτι˙ η κυρία Βικτόρια ήταν δασκάλα στο Farley επί 39 χρόνια, οπότε οι μαθητές της αριθμούνται σε εκατοντάδες.


Αφού χαμογέλασαν σε παλιούς γνώριμους, που άλλοι έμεναν έκπληκτοι με την ταχύτητα που τους προσπερνούσαν και άλλοι έβγαζαν μια ξινίλα ώστε όλο τους το πρόσωπο να φωνάζει πως δεν χάρηκαν που σε συνάντησαν, έφτασαν στην πόρτα της κουζίνας που οδηγούσε στον κήπο.
Αν και είχαν έρθει αμέτρητες φορές σε αυτό το σπίτι˙ άλλοτε για βοήθεια σε κάποια μαθήματα, άλλοτε για να πάρουν άδεια για την διοργάνωση μιας γιορτής στην αυλή του σχολείου, μόλις σήμερα είδαν το πόσο μεγάλο ήταν. Τέσσερα δωμάτια όλο κι όλο, άλλα το μέγεθός τους ξεπερνούσε κάθε λογική. Η Εύα συλλογίστηκε πως άνετα μέσα στην κουζίνα μπορούσε να χωρέσει ολόκληρη η καλύβα που ο παππούς της ονόμαζε φάρμα.